Organizacja Zwolennicy Dżihadu powstała na półwyspie Synaj w 2011 r., po utracie kontroli nad tym regionem przez egipskie siły bezpieczeństwa w wyniku wybuchu 25 stycznia 2011 r. rewolucji w Egipcie. Było to drugie islamistyczne ugrupowanie działające na Synaju, po Ansar Bajt al-Makdis – ABM (Obrońcy Jerozolimy), założonym w lutym tego samego roku. Ansar al-Dżihad ogłosiła swój związek z Al-Kaidą po objęciu nad nią przywództwa przez Ajmana az-Zawahiriego, co nastąpiło 16 czerwca 2011 r. Celem ugrupowania było utworzenie islamskiego emiratu na Synaju. W szeregach organizacji znaleźli się Egipcjanie mieszkający na półwyspie oraz w innych prowincjach Egiptu, w tym członkowie Al-Dżihad al-Islami al-Misri (Egipskiego Islamskiego Dżihadu), którzy w czasie rewolucji uciekli z więzień wraz z innymi osadzonymi (kilka tysięcy więźniów opuściło zakłady karne). Liderem tej organizacji był wcześniej Az-Zawahiri, natomiast zbiegły z więzienia w Wadi an-Natrun jej aktywista, Ramzi Mahmud al-Mowafi został przywódcą Ansar al-Dżihad. Al-Mowafi alias „Chemik” był osobistym lekarzem Osamy bin Ladena oraz ekspertem od materiałów wybuchowych i broni chemicznej. W Egipcie odsiadywał karę dożywotniego więzienia. Po przyjeździe na Synaj Al-Mowafi oferował szkolenie wojskowe bojownikom Ansar al-Dżihad i At-Takfir wa al-Hidżra (Oskarżenie o Bezbożność i Wywędrowanie)[1], a w grudniu 2011 r. przejął przywództwo nad tym pierwszym ugrupowaniem. Działacze organizacji naciskali na władze w Kairze, aby zerwać porozumienie z Camp David, regulujące stosunki egipsko-izraelskie i zakończyć izolację Strefy Gazy. Niektóre źródła informują, że w lipcu członkowie ugrupowania wzięli udział w ataku na posterunek policji w Al-Arisz, próbując go podpalić. Napastnicy używali broni maszynowej, granatów i granatników. Policjanci i żołnierze odparli atak. Zginęło 5 osób natomiast 19 zostało rannych. Jednak inne doniesienia wskazują, że sprawcami tego ataku byli bojownicy ABM. Nie jest zatem wykluczone, że obie grupy na początku mogły ze sobą współpracować. Atakowano również egipską i izraelską straż graniczną wzdłuż granicy obu państw. W 2012 r. bojownicy Ansar al-Dżihad przeprowadzali akcje sabotażowe na gazociąg, którym transportowany jest gaz z Egiptu do Izraela (działanie te przypisywane są również ABM). W następnych miesiącach Ansar al-Dżihad, działająca jako filia Al-Kaidy na półwyspie Synai, została zdominowana przez ABM, która w listopadzie 2014 r. przyjęła zwierzchność Ad-Dawla al-Islamijja (Państwa Islamskiego) jako jego Wilajet Sinai (Prowincja Synai). 

W 2011 r. stało się głośno o organizacji Ansar al-Dżihad al-Alami (Zwolennicy Światowego Dżihadu), która miała wziąć na siebie odpowiedzialność za ataki 22 lipca w Oslo i na wyspie Utoya. Zginęło w nich 77 osób (w rzeczywistości zamachy te przeprowadził prawicowy ekstremista Anders Behring Breivik). Według opinii Karen J. Greenberg organizacja była filią Al-Kaidy na terenie irackiego Kurdystanu (Baszur), gdzie działała pod przywództwem Numana Salmana Mansura, znanego lepiej jako An-Naser Lidin Allah Abu Sulejman lub Abu Sulejman an-Naser. Brak jest niestety źródeł pozwalających na zweryfikowanie tej informacji, ponieważ przekazy dotyczące zarówno samej organizacji, jak i osoby jej przywódcy datowane są dopiero na 2010 r. Może to rodzić przypuszczenie, że niektórzy autorzy pomylili Ansar al-Dżihad z Ansar al-Islam. Jest to tym bardziej prawdopodobne, że jednym z założycieli tej ostatniej organizacji był Nadżmuddin Faradż Ahmed, znany jako mułła Krekar, zamieszkały w Norwegii. Ansar al-Islam faktycznie powstała w Baszur. Abu Sulejman an-Naser w 2010 r. został ministrem wojny w Ad-Dawla al-Irak al-Islamijja (Islamskim Państwie w Iraku, Islamic State in Iraq – ISI) powołanym 15 października 2006 r. przez koalicję sunnickich ugrupowań na czele z Al-Kaidą w Iraku. Było to podziemne państwo, zwane również Islamskim Emiratem Iraku, na czele którego stanął Abu Omar al-Bagdadi (Hamad Dawud Muhammad Khalil az-Zawi), natomiast ministrem wojny był Abu Hamza al-Muhadżir (Abu Ajjub al-Masri). Po śmierci obu 18 kwietnia 2010 r., stanowisko po Al-Muhadżirze objął An-Naser. W emocjonalnym wpisie na swoim blogu zagroził atakami krajom, które wchodziły w skład koalicji kierowanej przez Amerykanów. Po zamachu w Szwecji w grudniu 2010 r.[2] ostrzegł państwa skandynawskie przed falą ataków samobójczych. Wezwał do użycia broni i zabójstw przedstawicieli władz tych państw oraz nieprzerwanego rozlewu krwi. Należy zaznaczyć, że na początku grudnia tego samego roku nieznana wcześniej grupa Ansar al-Dżihad al-Alami opublikowała na stronach internetowych dżihadystów oświadczenie, w którym zagroziła przeprowadzeniem ataków na zachodnie interesy w Maroku podczas świąt Bożego Narodzenia[3]. W czerwcu 2011 r. An-Naser przyznał się do podłożenia w Helsinkach bomby, która została rozbrojona przez służby antyterrorystyczne. Po wspomnianym zamachach w Norwegii w lipcu 2011 r. publikowano w mediach sprzeczne doniesienia. Z jednej strony informowano, że organizacja Ansar al-Dżihad al-Alami jest odpowiedzialna za te ataki, które były odwetem za obecność kontyngentu sił zbrojnych Norwegii w Iraku i zniewagę proroka Muhammada oraz groziła, że zamachy są „początkiem tego, co nadejdzie”. Z kolei według innych źródeł to samo ugrupowanie zaprzeczało udziałowi w tych zamachach. Natomiast Abu Sulejman an-Naser zamieścił w Internecie ostrzeżenie, że Norwegia była celem i przykładem dla innych państw Europy, aby wycofały swe wojska z krajów muzułmańskich i powstrzymały się z prowadzeniem wojny z islamem i muzułmanami. W przeciwnym wypadku będzie więcej takich ataków, jak ten w Norwegii. Wszystko wskazuje więc na to, że Abu Sulejman an-Naser, który zginął w sierpniu 2011 r., miał niewiele wspólnego z Ansar al-Dżihad al-Alami, a po drugie organizacja ta była aktywna w cyberprzestrzeni, a nie w realu.

[1] Organizacja At-Takfir wa al-Hidżra, której nazwę można tłumaczyć na język polski również jako Ekskomunika i Eksodus, została założona w 1971 r. w Egipcie przez Szukriego Ahmeda Mustafę. Nazwa organizacji jest także nazwą doktryny, głoszącej konieczność izolowania się od muzułmanów, którzy zdaniem jej zwolenników odeszli od islamu i należy uznać ich za niewiernych (takfir) oraz oddalić się od nich, tak jak niegdyś oddalił się prorok Muhammad od Kurajszytów, udając się na emigrację (hidżrę) do Jasribu, aby w nowym miejscu przygotować się do walki z nierwiernymi. Obecnie doktryna ta jest głoszona przez organizacje dżihadystyczne. Jej odpowiednikiem w Arabii Saudyjskiej i salafickim nurcie islamu jest doktryna al-wala wa al-bara, czyli wierność islamowi i odżegnywanie się od niemuzułmanów.

[2] W dniu 11 grudnia 2011 r. Tajmur Abd al-Wahab al-Abdali, obywatel Szwecji irackiego pochodzenia, przygotował podwójny zamach z wykorzystaniem samochodu pułapki oraz pasa szahida. Najpierw doszło do wybuchu materiałów ukrytych w samochodzie zaparkowanym przy bulwarze Olofa Palmego w Sztokholmie, a kilka minut później, w odległości ok. 300 m od tego miejsca, nastąpiła detonacja ładunku wybuchowego przymocowanego do ciała zamachowca. Znaleziono przy nim kilka innych bomb, które nie eksplodowały. Wybuch był przypadkowy i nie nastąpił w planowanym miejscu. Poza terrorystą i dwoma lekko rannymi osobami nie było ofiar.

[3] Zamach miał miejsce 28 kwietnia 2011 r. w Marrakeszu. Eksplozja bomby, podłożonej w chętnie odwiedzanej przez turystów kawiarni „Argana”, zabiła 17 osób i raniła 21. Zamach został przeprowadzony przez członka miejscowej komórki Tanzim al-Kaida bi Bilad al-Maghrib al-Islami (Organizacji al-Kaidy w Krajach Islamskiego Maghrebu), którego skazano na karę śmierci.