Organizacja Ansar as-Sunna al-Muhammadijja (Zwolennicy Tradycji Muhammmada), zwana również Dżama’at Ansar as-Sunna al-Muhammadijja (Stowarzyszenie/Grupa Zwolenników Tradycji Muhammada), powstała w Egipcie w 1926 r, a więc dwa lata przed utworzeniem ruchu Al-Ichwan al-Muslimin (Braci Muzułmanów). Jej powstanie było wynikiem odejścia z ugrupowania Al-Dżamijja al-Szarijja (Stowarzyszenie Szariatu) czołowych kaznodziejów na czele szejkiem Muhammadem Hamidem al-Fikim. Pod względem organizacyjnym i ideologicznym rozłam między obu organizacjami obserwowany był do czasów współczesnych, a władze w Kairze często manipulowały tym faktem, aby osłabiać oba ugrupowania. W 1969 r. świecki reżim Dżamala Abdel Nasera połączył obie organizacje, próbując w ten sposób ograniczyć wpływy Ansar as-Sunna. Jednak trzy lata później, już po śmierci Nasera, powrócono do poprzedniego stanu. Członkowie organizacji wyznają salaficką ideologię, dążą do restytucji kalifatu środkami pokojowymi, zwalczają wszelkie innowacje w islamie (bida) oraz przestrzegają zasady ścisłego monoteizmu (tawhid). Ansar as-Sunna al-Muhammadijja posiada 234 koła, liczące 100 członków każde oraz kontroluje ponad 1,5 tys. meczetów. Mimo że przez szereg lat organizacja kontrolowana była przez elitę kairskiego uniwersytetu Al-Azhar, to z czasem wyszła poza obszar stolicy i obecnie ma wielu członków i zwolenników na wiejskich obszarach Egiptu. Dzieje się tak za sprawą sieci pomocy społecznej, oświatowej i opieki zdrowotnej organizowanej przez Ansar w całym kraju. Organem prasowym ugrupowania jest tygodnik At-Tawhid. Ansar może liczyć na znaczne wpłaty ze strony organizacji pozarządowych działających w Kuwejcie, Katarze i ZEA oraz krajowych donatorów. W ten sposób konto ugrupowania mogło być zasilone kwotą 25 mln euro w przeciągu pięciu lat, począwszy od 2011 r.

Aktywiści i sympatycy twierdzą, że nie angażują się w politykę i uważają, że ich stanowisko w sprawie amerykańskiej ingerencji na Bliskim Wschodzie i syjonizmu jest zobowiązaniem religijnym, a nie działaniem politycznym. Jednak poza wiedzą społeczeństwa Ansar od początku zaangażowana była w politykę, odrzucając wszelkie formy władzy sprawowanej przez człowieka. Jedyną dopuszczalną formą państwa jest bowiem państwo islamskie z szariatem jako jedynym i boskim prawem. Krzewienie takich poglądów oraz udział w organizacji Al-Dżihad powodował reakcję władz w postaci kilkukrotnych aresztowań kaznodziejów i członków Ansar, podejrzewanych o związki z islamskimi bojownikami. W wyniku rewolucyjnych przemian w Egipcie w 2011 r. utworzono Radę Doradczą Uczonych Muzułmańskich, która stała się organem konsultacyjnym dla Ansar as-Sunna. Rada ogłosiła, że nie ma przeciwskazań do uczestnictwa członków organizacji w polityce, ponieważ jest to także forma krzewienia islamu (dawa) w społeczeństwie. Rada poparła kandydaturę szejka Hazema Salaha Abu Ismaila w wyborach prezydenckich w 2012 r., a po jego dyskwalifikacji z powodu kontrowersji wokół amerykańskiego obywatelstwa jego matki, kandydata Braci Muzułmanów – Muhammada Mursiego.  

W kontekście aktywności Ansar as-Sunna al-Muhammadijja w okresie Arabskiej Wiosny pojawiła się kwestia ideologii tzw. salafijji al-madkhalijja, zwanej również salafizmem lojalistycznym. Niektórzy przywódcy i członkowie Ansar należą właśnie do tego nurtu salafizmu, wywodzącego się z Arabii Saudyjskiej. Jego twórcą jest Rabi al-Madkhali. On i jego zwolennicy głoszą publicznie lojalność wobec władz Królestwa i występują w ich obronie. Są przeciwnikami jakiejkolwiek działalności politycznej i demokracji, z tego powodu krytykują działalność organizacji islamistycznych, w tym ruch Braci Muzułmanów.   Podczas Arabskiej Wiosny potępiali wszelkie antyreżimowe wystąpienia w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie i wzywali do czynnej walki z manifestantami. Kiedy Muhammad el-Baradei, były szef Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej i jeden z przywódców liberalnej części egipskiego społeczeństwa w okresie egipskiej rewolucji, przeciwnik reżimu Hosniego Mubaraka, zapowiedział, że wystąpi przeciwko prezydentowi, szejk Mahmud Amer, jeden z działaczy Ansar as-Sunna, wezwał do zabójstwa Baradeia. Po ustąpieniu Mubaraka z urzędu w 11 lutego 2011 r. Amer wciąż uznawał go za jedynego legalnego prezydenta i podważał legalność postawienia go przed sądem.