Początki włoskiego anarchizmu datują się na drugą połowę XIX w. i wiążą się z wpływami i atrakcyjnością idei głoszonych przez Michaiła Bakunina, Giuseppe Fanelliego i Enrico Malatestę. W 1945 r. podczas zjazdu w Carrarze powstała Federazione Anarchica Italiana (Włoska Federacja Anarchistyczna). Znaczne wpływy włoski ruch anarchistyczny uzyskał w latach 70., gdy powstawały jego komórki w pustych fabrykach, kamienicach i domach okupowanych z inicjatywy skrajnie lewicowych organizacji, często związanych z Czerwonymi Brygadami, Lotta Continua i Potere Operatio.
Fundamentalizm religijny narodził się w Stanach Zjednoczonych na przełomie XIX i XX w. Pod tą nazwą kryły się radykalne kierunki protestanckie, które wychodziły ze swoją ideologią poza ogólny nurt protestantyzmu. Za prekursora amerykańskiego fundamentalizmu uważany jest Dwight Moody (1837-1899), założyciel Moody Bible Institute w Chicago (1886 r.), mającego przygotować kadry do walki o wiarę. Najważniejszym celem, który postawił sobie Moody, było zbawienie ludzkich dusz.
Organizacja została założona w lipcu 1973 r. w Heidelbergu, na przedmieściach Johannesburga, przez sześciu Burów (dosłownie chłopi, rolnicy, zwani również Afrykanerami, biali mieszkańcy RPA), na czele z Eugènem Terre’Blanchem. Celem założycieli było ustanowienie niezależnego Państwa Burów (Boerestaat), istniejącego niezależnie od Republiki Południowej Afryki, która ich zdaniem, pod rządami premiera Balthazara Johannesa Forstera w latach 1966-1978, była zbyt liberalna i lewicowa. W tym celu chcieli oni odzyskać ziemie utracone po drugiej wojnie burskiej (1899-1902), w czasie której Transwal i Orania zostały opanowane przez Anglików
W latach 20. i 30. XX w. na terytorium Indii zaczął nabierać znaczenia sikhijski fundamentalizm i szowinizm, który był reakcją na odrodzenie hinduizmu i hinduskiego fundamentalizmu. Od 1849 r. do pierwszej wojny światowej sikhowie byli lojalni wobec Brytyjczyków. Podczas antybrytyjskiego powstania sipajów w Indiach w 1857 r. sikhowie pozostali neutralni lub wspierali Anglików.
Grecka organizacja terrorystyczna Synomosia Pyrinin Tis Fotias (SPTF), co można przetłumaczyć jako Konspiracyjne Komórki Ognia lub Spisek Komórek Ognia, powstała w 2007 r. Aktywność rozpoczęła w dniu 21 stycznia 2008 roku falą ataków terrorystycznych wymierzonych przeciwko bankom, salonom samochodowym i siedzibom władz w Atenach i Salonikach (Thessaloniki). Zamachy te przeprowadzono w ciągu pół godziny po północy przy użyciu 12 butli gazowych (tzw. technika gazaki).
O ile polska Falanga jest dobrze znana historykom i narodowcom, to dwie zagraniczne już niekoniecznie. Polski Ruch Narodowo-Radykalny – Falanga utworzony został w 1935 r. Jego powstanie poprzedziła działalność Obozu Wielkiej Polski, utworzonego w końcu 1926 r. z inicjatywy Romana Dmowskiego (ideologicznego i politycznego przeciwnika, by nie powiedzieć osobistego wroga Józefa Piłsudskiego) i rozwiązanego przez władze w 1933 r. ...
Pracę nad Leksykonem radykalnych organizacji, ruchów religijnych i politycznych rozpocząłem w 2011 r., kontynuując ją z krótkimi lub dłuższymi przerwami (m.in. w związku z redagowaniem Leksykonu organizacji i ruchów islamistycznych) do 2017 r. W ciągu tych ponad 7 lat osłabła lub wygasła aktywność wielu organizacji, które działały przez kilkadziesiąt lat. Inne wciąż są aktywne lub wznowiły działalność pod swoimi dawnymi lub zmienionymi nazwami. Pojawiły się też nowe. W tym samym czasie w niektórych regionach świata, szczególnie na Bliskim Wschodzie, miały miejsce procesy społeczne i polityczne, które zdestabilizowały poszczególne państwa, spowodowały zmiany w strukturach władzy, wywołały konflikty społeczne i napięcia w stosunkach międzynarodowych. Pociągnęło to za sobą szereg zmian w układzie sił politycznych, wzrost sympatii dla organizacji antysystemowych występujących przeciwko dotychczasowemu establishmentowi w państwach Europy. Zaważyła na tym szczególnie wzbierająca fala emigracji po 2011 r. z państw Azji i Afryki, której szczyt nastąpił w 2015 r
Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny (LFWP) powstał w Jordanii w sierpniu 1967 w wyniku połączenia Harakat al-Arabijja al-Watanijja (Arabskiego Ruchu Nacjonalistycznego) z Organizacją Zemsty Młodzieży, Bohaterami Powrotu i Frontem Wyzwolenia Palestyny jako organizacja kierująca się marksistowską ideologią. Jej celem było mobilizowanie i prowadzenie Palestyńczyków do walki o utworzenie niepodległego państwa palestyńskiego, gwarantującego wszystkim obywatelom równość wobec prawa i wolność od dyskryminacji bez względu na płeć, rasę i religię.
W 1969 r. od Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny (LFWP) odłączyła się frakcja kierowana przez Nadżefa Hawatmeha. Początkowa nosiła ona nazwę Ludowo-Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny, by w latach 70. zmienić ją na Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny. Ugrupowanie głosiło marksistowsko-leninowskie idee i było niechętne Jaserowi Arafatowi, wspierając jego przeciwników.
Bezpośrednią przyczyną powstania organizacji Czarny Wrzesień był konflikt zbrojny wywołany w Jordanii we wrześniu 1970 r. przez Organizację Wyzwolenia Palestyny (OWP). Po spacyfikowaniu rebelii przez siły zbrojne Jordanii palestyńscy bojownicy zostali wydaleni z tego kraju. Polityczne aspiracje OWP na przełomie lat 60. i 70. XX w. stanowiły poważny problem wewnętrzny dla władz w Ammanie, ponieważ rodowici Jordańczycy stali się mniejszością we własnym kraju. Fedaini Jasera Arafata nadużywali gościnności, tworzyli uzbrojone punkty kontrolne i pobierali haracze.