W 1985 r. w Sudanie został utworzony Al-Dżabha al-Islamijja al-Kawmijja (Islamski Front Narodowy – INF), którym kierował Hasan Abdullah at‑Turabi. Ugrupowanie akcentowało m.in. wyższość islamskiego systemu konsultacji (szura) nad systemem demokracji zachodniej. W swoim artykule poświęconym państwu islamskiemu, opublikowanym w 1983 r., At-Turabi sprecyzował jego istotę, a przede wszystkim określił, czym to państwo nie jest. Po pierwsze nie jest ono świeckie, ponieważ całe życie publiczne jest podporządkowane religii.
Nazwa organizacji – w tłumaczeniu na język polski „Dom/Ziemia Arkama”, znanej też jako Al-Arkam – wywodzi się od imienia krewnego proroka Muhammada, Arkama ibn Abu Arkama, który udzielił mu schronienia w Mekce przed ucieczką proroka do Medyny. Ugrupowanie zostało założone w 1968 r. przez malezyjskiego kaznodzieję Ustaza Aszariego Mohammada i 11 innych islamskich duchownych, zwolenników ortodoksyjnego islamu i dosłownej interpretacji Koranu. Pierwotnie grupa nosiła nazwę Rumah Putih (Biały Dom), ponieważ budynek, w którym się spotykali pomalowany był na biało. Znajdował się on w Datok Keramat, na przedmieściach Kuala Lumpur. Liczba członków założycieli – 12 – również miała charakter nawiązujący do tradycji pierwszych muzułmanów.
W 2000 r., pod wpływem żądań muzułmańskiej części społeczeństwa, władze Nigerii wprowadziły szariat w 12 północnych stanach kraju. Z tego powodu w wielu miastach doszło do krwawych rozruchów i walk ulicznych, w których do dnia dzisiejszego zginęło ponad kilka tysięcy ludzi. W szerzeniu radykalnych, wahhabickich idei dominującą rolę odgrywają młodzi muzułmańscy duchowni wykształceni w Arabii Saudyjskiej oraz pracownicy organizacji charytatywnych działający w ramach Islamskiego Ruchu Nigerii. Największe zagrożenie dla bezpieczeństwa ludności i porządku publicznego stanowią samozwańczy kaznodzieje, którzy niezbyt dobrze znają Koran oraz nie mają głębszej wiedzy teologicznej, ale głosząc demagogiczne hasła, podburzają ludność do przemocy skierowanej nie tylko w stronę „niewiernych”, ale również przeciwko tym muzułmanom, którzy nie podzielają ich poglądów. Jednemu z nich, Mohammadowi Alemu przypisuje się założenie w 2000 lub 2001 r. w Maiduguri, stolicy stanu Borno, Dżama’atu Ahlis Sunna Lidda’Awati wal-Dżihad (Dżama’at Ahl al-Sunna li ad-Dawa wa al-Dżihad – Stowarzyszenia Ludności Sunnickiej na rzecz Działalności Misyjnej i Dżihadu), lepiej znanego jako Boko Haram.
Asaib Ahl al-Hakk – AAH jest szyicką grupą zbrojną założoną w Iraku po opuszczeniu Armii Mahdiego przez część jej bojowników. Do secesji doszło w 2004 r., po zakończeniu szyickiego powstania wymierzonego w siły amerykańskiej koalicji.
Organizacja Ansar as-Sunna al-Muhammadijja (Zwolennicy Tradycji Muhammmada), zwana również Dżama’at Ansar as-Sunna al-Muhammadijja (Stowarzyszenie/Grupa Zwolenników Tradycji Muhammada), powstała w Egipcie w 1926 r, a więc dwa lata przed utworzeniem ruchu Al-Ichwan al-Muslimin (Braci Muzułmanów). Jej powstanie było wynikiem odejścia z ugrupowania Al-Dżamijja al-Szarijja (Stowarzyszenie Szariatu) czołowych kaznodziejów na czele szejkiem Muhammadem Hamidem al-Fikim.
Szyicka organizacja Ansar al-Mahdi (Pomocnicy Mahdiego – Mesjasza) lub Ansar al-Imam al-Mahdi (Pomocnicy Imama Mahdiego) została założona w 2004 r. w Iraku przez Ahmeda Ismaila Gata, znanego lepiej jako Ahmed al-Hasan al-Jamani. Nazwa odwołuje się do Mahdiego (Mesjasza), 12 imama – Muhammada al-Muntazara, który zaginął w IX w. i ma powrócić na ziemię pod koniec świata, prowadząc szyitów do zbawienia.
Idea utworzenia organizacji zrodziła się wiosną 1995 r. wśród młodych bośniackich bojowników jednostki El-Mudżahid, którą tworzyli głównie ochotnicy z krajów arabskich. Służył w niej Nezim Haradżić uważany za twórcę Aktivnej Islamskiej Omladiny – AIO (Aktywnej Młodzieży Muzułmańskiej). W latach 90. XX w. regularnie podróżował on do Arabii Saudyjskiej. W manifeście AIO, wydanym w 1995 r., znalazł się m.in. zapis: Celem jest założenie islamskiego państwa w Bośni i Hercegowinie, które będzie oparte wyłącznie na zasadach szariatu, a najlepszym jego wzorem jest Arabia Saudyjska.
Organizacja Pomocnicy/Obrońcy Partii Boga wywodzi się z ochotniczego ruchu Hezbollah, którego członkowie zwani byli „hezbollahi” (hazbollahowcy), powstałego podczas rewolucji islamskiej w Iranie w 1979 r. Jego celem było siłowe wspieranie ajatollaha Ruhollaha Chomeiniego w dojściu do władzy i umacnianie jej sprawowania przez szyickich hierarchów.
W 2014 r. w Iraku powstała grupa o nazwie Ansar Allah al-Awfija – AAA (Lojalni Pomocnicy Boga), jedna z kilkudziesięciu szyickich milicji, która weszła w skład Al-Haszd asz-Szaabi (Ludowej Mobilizacji), koalicji ok. 70 szyickich milicji (ok. 80 tys. członków), walczących z Państwem Islamskim i wspierającymi go sunnickimi organizacjami.
Allah’in Partisi (Partia Boga), zwana tureckim Hezbollahem, powstała w 1980 r., w odpowiedzi na działalność marksistowskiej organizacji Partija Karkeren Kurdistan (Partia Pracujących Kurdystanu). Turecki Hezbollah tworzyły komórki funkcjonujące w całym kraju, a zwłaszcza w zamieszkałej przez Kurdów południowo-wschodniej Turcji. Ruch był inspirowany rewolucją islamską w Iranie, z którą początkowo sympatyzował. Na czele organizacji stanął Hüsejin Velioğlu, jeden z jej założycieli. W latach 90. XX w. podzieliła się ona na dwie frakcje.